قصه خیلی چیزها شبیه قصه همین قندی است که با چایی هایمان می خوریم. همه دوستش دارند و همه هم بدش را می گویند. من یک زمانی فکر می کردم آدم  اصلاً چای را می خورد برای قندش. بعد دیدم عده ای چای می خورند بدون قند و خیلی اوقات هم اگر کسی آن اطراف باشد در مورد مضرّات قند برایش صحبت می کنند،  بعد تا فشارشان بیفتد باز به مدد قندِ حل شده توی یک لیوان آب، سرحال می آیند. بعد از اینکه دقیق می شوی در نسبت آدم ها و قند می بینی اصلاً به آن سادگی ها که فکر می کردی نیست. همین قندِ دوست داشتنیِ مضرّ ِ مفید خودش می شود یک پارادوکس. قصّه خیلی چیزها از همین قرار است: خانه، دوست، پول، شغل و ... . هیچ چیزی ارزش ثابتی ندارد. آخرش می مانی چه چیزی را انتخاب کنی. دوست خوب است یا بد؟ دوستی که امروز همه حرف هات را در گوشش می زنی و فردا که دشمنت شد درِ گوش دیگری احوال تنهاییت را سیرتا پیاز تعریف می کند، بالاخره خوب است یا بد؟ پول و ثروت چطور؟ یک وقتی به زندگیت رونق می دهد و شادی و خوشی ات را زیادتر می کند و یک زمانی هم می شود بلای جانت و مراقبی کسی به ماشینت نزند، مالیات شرکتت بالا نرود، کفش یا کت مارک دارت پاره نشود و الی آخر. آدم نمی فهمد بالاخره چیزها را باید خواست یا نه؟ هنوز قند را در دهانت نگذاشته ای که ترس دیابت می افتد به جانت. نه لذّت قند را می بری و نه دفع دیابت می کنی. همینطور هم در مورد دوست که تا قصد راز گفتن داری، فکر می کنی مبادا فردا میانه مان شکرآب شود و دوره بیفتد به تعریف کردن حرف ها و رازهای من. دنیای ما آدم ها دنیای عدم قطعیت و انتخاب های مدام است. هیچ تصمیمی یک بار برای همیشه گرفته نمی شود. هیچ جایی دل ِ آدم قرص نمی شود. هیچ موقع نمی توانی یقین کنی که تصمیم درستی گرفته ای. قصه ی زندگی آدم ها قصه همین قندِ پهلوی چای است؛ لذّت بخش است و نگران کننده. آدم سرگردان می شود بالاخره چای را تلخ بخورد یا با کام شیرین به لذّت زندگیش اضافه کند.