تجربه بودن

فیلم "تنها دو بار زندگی می کنیم" را دیشب می دیدم. بعد از دیدن فیلم با خودم فکر می کردم چه زندگی ها که در دهه ی شصت به تاریکی نشست ، چه عشق ها که تباه شد، چه معصومیت ها که بر باد رفت و ...  و در دهه ی هفتاد هم و همینطور در دهه 80 . واقعا اینکه می گویند قدرت عموما حس همدردی را در آدم می کشد ، حرف خیلی جدی ای است. همه ی این جوانان تباه شده انسانهایی بودند با همان جنس احساس و شعور یک دیکتاتور. همه آدم بودند و هستند. 

وقتی به زندگی های این آدم ها نگاه می کنم، به معصومیتی که در تلخ کامی  سر از تباهی در می آورد ، با خودم فکر می کنم کاش بتوانیم حس همدردی را در تک تک بچه های این سرزمین تا سرحد امکان تقویت کنیم تا روزی که هر یک از این ها به قدرتی می رسند ، چنان به بقیه ی مردم نگاه کنند که به خودشان. عشق در حال زوال جوانی فقیر را عشق خودشان بدانند و رنج بیماری در دورترین نقطه از پایتخت را رنج فرزند یا خواهر و برادر خودشان بدانند.

با خودم می گویم کاش جنبش مردم مصر به روزگار روشن تری منتهی شود.

...............................................................

پانوشت :

 اگر وقت دارید فیلم "تنها دو بار زندگی می کنیم " را از دست ندهید. مدتی قبل روی پرده بود و الان می توانید سی دی آن را تهیه کنید.